လြတ္လပ္ေရးေန႕အေတြး

အခုတေလာမွာ ခဏခဏကိုျပန္ရြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရိွပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ “သင္ေသသြားေသာ္”ဆိုတဲ့ကဗ်ာပါ။

ေၾသာ္ လူျပည္ေလာက၊ လူ႕ဘ၀ကား
အိုရနာရ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည္႕

သို႕တၿပီးကား၊ သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ၊ သင္တို႕ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏
သင္၏မ်ိဳးသား စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတက္ျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏
သင္ဦးခ်၍အမွ်ေ၀ရာ ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္ ဥာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လွ်က္၀င္းလွ်က္က်န္ေစသတည္း။

ကၽြန္မအၿမဲစဥ္းစားပါတယ္။ ငါတိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႕ ငါဘာမ်ားလုပ္ေပးႏုိင္မလဲ။ ျပည္သူလူထုအတြက္လုပ္ေပးႏိုင္သေလာက္ေတာ့၊ ကိုယ္ကူညီႏိုင္သေလာက္ကူညီခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒီအသက္အရြယ္နဲ႕ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မလုပ္ေပး ႏိုင္ေသးတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ကိုယ့္မိသားစုမ်က္ႏွာကိုလည္းၾကည္႕ေနရေတာ့ စိတ္ထင္တိုင္းဘာမွမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ ေရွ႕ကေခါင္းေဆာင္ေတြကလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္တာ၀န္ေက်ခဲ့ၾကတယ္။ အခု ကၽြန္မတုိ႕လူငယ္ေတြေခတ္မွာ ကၽြန္မတို႕ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ။ ဒီအတိုင္းပဲဆက္ၿပီးေနၾကမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ေနာက္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္ေတြလည္း ဒီစနစ္ဆိုးေအာက္မွာေခါင္းငံု႕ၿပီးခံေနၾကရေတာ့မယ္။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ဒါပဲေန႕တိုင္းကၽြန္မေတြးတယ္။ ျပည္သူလူထုေတြရဲ႕ ညီညြတ္မႈအင္အားကို ျပဖို႕အခ်ိန္တန္ၿပီလို႕ထင္တယ္။ ကၽြန္မ မေသခင္မွာေတာ့ကၽြန္မတုိ႕ႏိုင္ငံႀကီးေျပာင္းလဲတိုးတက္လာတာ၊ ျပည္သူေတြ အေၾကာက္အလန္႕ကင္းကင္းေနထုိင္ရတဲ့ဘ၀ကိုေရာက္ခ်င္လိုက္တာ။